tabià
tabià m (pl: tabiađi)
- costruẑion onde che se cen el fen sech de invèrno par podérghelo dar a magnar a i animai co che no ghen é èrba te i prađi. El pòl èser intèrno (fat de stelari) o estèrno ("a cuatro stanghe")
- ta | bià
IPA: /ta.ˈbja/
- manca ła etimołozìa; se te ła conosi, zónteła ti.
Tradusion
canbia- Livio Tissot, Dizionario primierotto pàgina 281-282