can
VènetoCànbia
SostantivoCànbia
can m
can | singoƚare | pluraƚe |
---|---|---|
maschiƚe | can | can |
feminiƚe | cagna | cagne |
- En nimal che de spes l'é mèstech
- la so clasifegasion sientifega la xe Canis lupus familiaris ( tasonomia)
SiłabasionCànbia
- can
PronunsaCànbia
IPA: /kan/
EtimołoziaCànbia
Da 'l latin canis.
SinònemiCànbia
Insepà; tandùo
cagn.
Tèrmeni corełaiCànbia
TradusionCànbia
PiemontexeCànbia
SostantivoCànbia
can m inv.
PronunsaCànbia
IPA: /kaƞ/
TurcoCànbia
SostantivoCànbia
can (plur.: canlar)
- can vermek = "morire"
PronunsaCànbia
- IPA: /dʒaƞ/
EtimołoziaCànbia
- manca ła etimoƚozia; se te ła conosi, zónteła ti.
NotasionCànbia
- Vèneto:
- Giuseppe Boerio, [Dizionario del dialetto veneziano] pàgina 125
- Livio Tissot, Dizionario primierotto pàgina 62.
- Piemontexe:
- manca łe fonte; se te ghene conosi, zóntełe ti.
- Turco:
- D'Amora, Rosita, Corso di lingua turca, Hoepli, 2013, p. 330